Een zeer ondiep 17e eeuws huis van twee bouwlagen, een kap evenwijdig aan de rooilijn van het Domplein en met een kleine kelder.

Oorspronkelijk was de gehele noordzijde van het Domplein bebouwd met grote claustrale huizen op ruime erven. Slechts Domplein 10, 11 en 12 zijn goede voorbeelden van deze bebouwing, mede dankzij het pleintje voor nummer 11 en 12 dat oorspronkelijk het claustrale voorerf was. Ook de in 1512 voor het eerst genoemde steeg achter Domplein 12 behoort tot de oorspronkelijke structuur. Zij diende als uitgang van het kapittelterrein om in de burgerlijke nederzetting te komen.

Domplein 10 is vooral een 17e eeuws huis geworden door de vernielingen die in 1674 werden veroorzaakt door de storm die ook het schip van de Domkerk vernielde. De kap met grenen schaargebinten, waarin gestoken telmerken aanwezig zijn, is hiervan een duidelijk gevolg. Ook de rest van het casco dateert voor het grootste deel uit de 17e eeuw. De slechts onder een travee gelegen kelder met tongewelf is in 1954 volgestort. De opvallend geringe diepte van het perceel is veroorzaakt door een verlegging van de rooilijn naar het noorden in de 16e eeuw.

Domplein 10 heeft samen met Domplein 11 en 12 als groep van drie panden een grote historische waarde, doordat zij met het ervoor en het ernaast gelegen pleintje (de Maartenshof) en het steegje achter Domplein 12, duidelijk de karakteristiek van een zeldzaam geworden claustraal erf aangeeft, en daarmee de situatie binnen de kapittelgrenzen. Bovendien zijn de huizen bouwhistorisch van belang.